De zomervakantie is achter de rug en hier zit de klad er organizing-technisch flink in. Tijd dus om de klad eruit te halen.
Maar hoe?

In de vakantie valt even alle routine weg en dat vind ik lekker en levert rust op. Maarrr, nu iedereen en alles in zijn/haar ritme is heb ik onze routines nodig om alles “ynoarder” te houden.
Waar zit de klad dan precies in, zal je denken?

1. Schoonmaakroutine
2. Ochtendroutine
3. Regels rondom opruimen m.b.t. de kids

Heerlijk drie puntjes, helemaal niet zo erg, toch? Helaas is alles met elkaar verweven. Dus als in het ene de klad zit, heeft dat gevolgen voor het andere. Een sneeuwbaleffect. Even een concreet voorbeeld: als de ochtendroutine niet lekker loopt, moet alles gehaast en word ik ook niet aardiger tegen de kids. De ontbijttafel blijft bijvoorbeeld staan, terwijl ik de kinderen naar school breng. Ik moet nog wennen aan elke ochtend werken (want jippie ik heb meer klanten!!), dus stap ik na het op school brengen van de kids vaak meteen in de auto. Oeps, alles ligt nog op tafel. Smerig en rommelig. Kinderen komen thuis. Ik ben inmiddels ook weer thuis. Ontbijttafel netjes maken, maar daarna ook de keuken. Geen aandacht voor de kids, niet leuk en ik geef niet het goede voorbeeld dus wie ben ik dan om ze aan te spreken op opruimen… etc. etc.

Nu ben ik iemand die alles meteen morgen wil, eigenlijk het liefst vandaag, en nog liever gisteren. Daarom wil ik alle routines meteen er weer in hebben zitten, zodat het beter loopt hier in huis.
Ik weet uit ervaring dat het zo niet werkt daar zijn weer de kleine stapjes waar ik het altijd over heb.

Aangezien ik het net had over het sneeuwbaleffect moet je beginnen bij het begin en in dit geval is dat de ochtendroutine. Het is immers niet zo erg dat het een beetje viezer is hier, omdat ik het schoonmaken uitstel, maar het is voor niemand leuk dat ik ’s ochtends al begin met stress. Om het nog wat kleiner te maken begin ik met het eerste stapje van mijn ochtendroutine en dat is: opstaan. Vooral op tijd opstaan, zodat alles in een rustig tempo kan.

Concreet: morgen zet ik de wekker om 6:30!

Wat is jouw kleine stapje om de klad eruit te halen?

Al tijden was ik op zoek naar sneakersokken die lekker zitten en vooral ook aan je voeten blijven zitten als je loopt. Ken je dat? Dat die sokjes na een meter al onder je voet kruipen? Superirritant.

Dus ik besloot om te gaan voor een duurder paar, die hele goede recensies kregen op de site waar ik ze bestelde. Ik heb maat 37, dus ik heb de sokken besteld in maat 35-38, want ja, 39-42 zal wel te groot zijn en dan zitten ze alsnog onder mijn voet.

Eindelijk was het dan zover: het was 1 dag mooi weer afgelopen maand en ik deed mijn sneakersokken aan. Ietwat strak, maar nogmaals, beter wat te strak dan dat ze uit gaan, dus hopsakee gaan met die sokken.
’s Middags zat ik heerlijk in het zonnetje en trok mijn sokken uit. Mijn dochter komt naar me toe en vraagt me met een meelijwekkend gezicht wat er met mijn voet is. De afdrukken stonden in mijn vel. En nu moest ik wel wat zeggen.. “Ja, mijn sokken zitten te strak”. De reactie van mijn dochter: “als ze te klein zijn, dan kunnen ze wel weg”. Tsja, dat is wat we haar altijd vertellen. Als je sokken te klein zijn dan kunnen ze weg. Dat klinkt simpel, maar ik had er toch best veel voor betaald? Dan gooi je het toch niet weg?, zei een stemmetje in mijn hoofd. Een ander stemmetje antwoordde: “mooie opruimcoach ben je”. Want een van mijn regels is dat de hoeveelheid geld die je voor iets hebt betaald niet de doorslag mag geven of iets mag blijven of niet. Als je het toch nooit gebruikt, dan is het wel zonde van de aanschaf, maar niet zonde van het wegdoen.
Een mooi leermoment om zo zelf het gevoel van twijfel te ervaren. Kan ik me weer beter verplaatsen in mijn klanten, wanneer ik ze help met opruimen.

Vraag is nu: heb ik ze weggedaan of niet?
Ik heb naar mijn dochter geluisterd en de sokken niet meer aan gehad. Weg zijn ze niet. Ze hebben een hele goede andere bestemming gekregen. Ze zitten nu om de zooltjes in een paar zomerschoenen. Op die manier kun je met blote voeten in je schoenen, zonder dat het zo plakkerig wordt. Dan heb ik die vervelende sneakersokken misschien helemaal niet meer nodig!
Zo heb ik weer voldaan aan een van mijn bewaarregels, namelijk: gebruik je het regelmatig dan mag het blijven.

Aaaaahhhh social media onder de knie krijgen; ik heb daar zo’n moeite mee. Ten eerste vind ik het nogal een stap om mezelf te laten zien. Allerlei gedachten dwarrelen door mijn hoofd; “zijn mijn posts opvallend genoeg, leuk genoeg, informatief genoeg, passend bij wie ik wil bereiken, moet ik het posten als bericht of als story, reel of op ig tv of… , en ik kom ook altijd op het punt ‘ben ik wel leuk genoeg…’. Vanochtend blijft het zo doorgaan en ondertussen krijg ik niks gedaan. Daar baal ik dan weer van, want ik wil mijn tijd goed gebruiken. Ik wil mezelf en mijn bedrijf op de kaart zetten en daarvoor is social media toch wel heel belangrijk.

Ten tweede vind ik het technisch vaak echt een uitdaging. Er zijn zoveel opties dat ik vaak verzuip in het hoe en wat. Nu weet ik inmiddels wat ik moet doen als dit gevoel mij overkomt: focus op 1 ding en hoe kan ik mijn doel bereiken door kleine stapjes te zetten? Want vaak kom ik er uiteindelijk wel uit. Het zal niet de allerbeste en meest mooie post zijn, maar het is een proces en ik word er steeds handiger in.

Wat is mijn doel voor vanochtend? Ik wil een filmpje dat nu in Powerpoint staat, in stories plaatsen. Dan ga ik nu hakken en plakken (sorry, soms verval ik in de thuisschool-juf-modus groep 3, waar mijn zoon woorden moest hakken en plakken..) met andere woorden: welke kleine stapjes moet ik zetten om dit doel te behalen?

– het filmpje, of Powerpoint bestand, moet van mijn laptop naar mijn telefoon, want anders kan ik het niet op instagram zetten.

– Ik mail dus het bestand naar mezelf en

– ik open deze mail. Mijn telefoon kan het bestand niet openen omdat ik geen powerpoint op mijn telefoon heb. En op dit punt loop ik dan weer vast en ga ik iets anders doen. Eigenlijk ben ik kwaad en wil ik mijn telefoon weggooien en @#$$##@!

Ik herpak mezelf na een korte theepauze. Soms moet je even afstand nemen.

Andere aanpak stap 1:
– ik weet dat ik ook vanaf mijn laptop kan posten op instagram, maar dit zijn dan weer 80 stappen en geen zin in, maar doe het nou maar gewoon Ymkje. Dus stap 1 is googelen hoe dit ook alweer moest.

• Stap 2 is de 80 stappen volgen die ik nu zie. Zucht… volgende stap 1,2,3,4,5,6,7,etc.
• Yes stap 2 is gelukt en door naar stap 3! Het uploaden van mijn powerpoint bestand. En dat wil instagram niet.
• Stap 4 is switchen naar plan B. Plan B is ‘gewoon’ het filmpje wat ik gisteravond heb bewerkt posten in stories. Dan kijk ik volgende week wel naar dat prachtige gelikte powerpoint bestand.
• Stap 5 filmpje vinden op mijn telefoon. Filmpje is onvindbaar, grrrr.
• Stap 6 STOPPEN! Het is alweer 12uur en ik moet mijn dochter van de peuter halen..

Het is mijn missie anderen te helpen om rust en overzicht te geven in hun huis en in hun hoofd. Maar waarom wil ik dit nou zo graag? En waarom zou jij voor mij kiezen?

Even een stukje terug in de tijd. Ik werkte tien jaar geleden als ambulant begeleider. Een van mijn cliënten was een man op leeftijd. Hij woonde in een bijna antiek ogend huisje, met een perfect onderhouden tuin. We hadden dus een gedeelde passie: tuinieren. Ik noem de tuin omdat het binnen alles behalve perfect onderhouden was. Ik denk dat ik daar zo’n 3 jaar ben geweest en pas in het derde jaar de woonkamer heb gezien. Je kon hier amper komen, omdat de spullen opgestapeld waren. Ik kwam altijd achterom. We zaten in de keuken te praten. Altijd even hartelijk werd ik welkom geheten en hij stortte al zijn problemen en verhalen over me uit.

Op kantoor hebben we vaak overleg gehad hoe we hem nou het beste konden helpen. Er speelde namelijk nogal wat, want hij bedreigde mensen en was behoorlijk labiel. Het was mijn taak om een oogje in het zeil te houden, voor hem zaken te relativeren en ook andere instanties op de hoogte te houden. Nu ik het opschrijf en aan de situatie terug denk, klinkt het best spannend. Toch ben ik nooit bang geweest. Hij zei vaak dat hij me zag als zijn dochter. Hij raakte dan geëmotioneerd aangezien het onderwerp familie en kinderen erg gevoelig lag. We hadden een vertrouwensband. Verder gaf hij me dan weer een pak koekjes mee of een flesje bier voor mijn vriend (die trouwens geen bier drinkt..). Vanuit ons bedrijf mochten we eigenlijk geen dingen aannemen, maar hem dit weigeren was gewoon onmogelijk.

Nooit ben ik begonnen over de spullen die opstapelden in zijn huis. Er speelde immers zoveel, waarom zou ik over die spullen beginnen? Misschien voelde ik hoe groot zijn schaamte was over het feit dat het hem niet lukte om zijn woning netjes te houden. Nu denk ik, misschien had het hem enorm geholpen om meer rust te kunnen vinden. Zijn huis was een weerspiegeling van zijn hoofd. Had ik hem op die manier beter kunnen helpen?

In het werk als ambulant begeleider vond ik het soms vervelend dat ik, voor mijn gevoel, weinig zichtbare hulp leverde. Ik ben op zoek gegaan naar hulpverlening die dat kan bieden. Dat doet organizing. Het werk vind ik fantastisch. Mensen rust en overzicht geven is het mooiste wat er is. Want als je dat hebt, wordt het leven op alle vlakken makkelijker. Voor mij staat de mens en het verhaal achter de problemen centraal. Ik bouw graag een band op met iemand en oordeel niet. Je kunt pas echt stappen maken als er wederzijds vertrouwen is.

Ik bedenk me nu dat het bijna weer de tijd van het jaar is om de herfstaster te snoeien. De herfstaster die ik kreeg van die lieve, opvliegende man, die inmiddels overleden is. We stonden op zijn oprit, ik met een been in mijn auto en hij nog steeds druk pratend. Ik benoemde hoe mooi de herfstaster erbij stond en meteen pakte hij een schep en kreeg ik een stekje mee. Een mooie herinnering.

Dit is wel een hele rare gratis organizing tip… Toch werkt het, zo bleek afgelopen vrijdag, uitstekend! Dit is wat er gebeurde.

Aangezien ik veel meer wil doen met social media, ben ik tussen de bedrijven door veel aan het prutsen met foto’s, teksten en dus de socials. Mijn zoon is bij iemand aan het spelen en ook mijn dochter heeft een speeldate. Zij zijn hier boven aan het spelen en ik zit beneden achter de laptop. Het is hier nogal gehorig, dus ik hoor wat gerommel en gegiechel. Wat kunnen ze al goed zelfstandig spelen, denk ik nog. Ineens hoor ik ook de kraan in de badkamer. Wat goed! Handen wassen na het plassen. Toch hoor ik de kraan alweer aanstaan. Nu ga ik toch maar eens om het hoekje kijken.

Ik loop naar de gang en al bij het openen van de deur komt me een sterke geur tegemoet.. Waar ken ik dat ook alweer van? Ik loop snel de trap op en dan valt het kwartje snel en hard. Ze hebben overal vaseline en een goedje tegen verkoudheid opgesmeerd!!! Vandaar dus het handenwassen, want je wilt die vettigheid niet op je handen natuurlijk… Beide dames zijn echt supertrots op wat ze hebben gedaan. Mijn dochter voelt wel nattigheid nu ze mijn gezicht ziet. Ik vraag hoe ze hier nou bij waren gekomen?! Daarna hebben ze heel eerlijk verteld waar het allemaal opzit. De volgende stap is het vriendinnetje laten ophalen een sopje pakken en ook mijn dochter laten helpen met opruimen. Dit vindt ze trouwens een stuk minder leuk.
De hele kamer is nu weer blinkend schoon! (oh en die van ons ook gedeeltelijk, kwam ik later achter..)

Dan nu mijn tips voor het verwijderen van dikke, vette crème, zoals bijvoorbeeld vaseline:
– Maak je water goed heet
– Doe er afwasmiddel in
– Voor grote klodders gebruik je een plamuurmes en een bakje om het in te smeren

Het is dinsdag 1 december 2020. Ik sta geparkeerd bij een klant voor de deur. Zij is er nog niet, dus ik check mijn mail nog even!!!…. Ik zie een mail van Marianne Velsink van het Friesch Dagblad. Ze vraagt Tea Rodenhuis van “Op ‘e rit” en Nynke Terpstra-de Roos van “Opgeruimd met Nynke” en mij om mee te werken aan een artikel voor de oud&nieuw bijlage. De insteek is om met een opgeruimd huis 2021 in te gaan.

Ik ben meteen helemaal enthousiast; tof om te mogen vertellen over mijn leuke beroep, fijn om Ynoarder zo weer beter op de kaart te zetten en hoe leuk is het om zelf benaderd te worden voor een artikel en niet andersom?! Ik ben ook blij dat ze me heeft gevonden op het internet waar natuurlijk zoveel organizers te vinden zijn in Friesland.

Op de terugweg van mijn klant naar huis denk ik na over de inhoud van het artikel. Wat wil ik vertellen over organizing? Iets waar ik al een tijd over nadenk is dat ik veel hoor over opruimen rondom organizing, maar weinig over de andere gebieden waar ik ook bij kan helpen. Organizing is namelijk ook administreren, agenderen en huishouden. In mijn hoofd kom ik uit op de link tussen corona, thuiszitten en je tijdsbesteding die hierdoor is veranderd. Agenderen dus.

Bij thuiskomst schrijf ik een reactie op de mail van Marianne met daarin mijn voorstel. De volgende dag hebben we telefonisch contact en we zijn beide enthousiast over de inhoud.
Vrijdagochtend zitten Marianne en ik achter onze laptops klaar voor het interview wat we al beeldbellend gaan doen. Ik heb me voorbereid alsof Marianne een klant is die ik ga helpen bij haar probleem met haar volle hoofd (daarnaast heb ik nog bijna 2 A4’tjes met punten die ik ook wil noemen, haha). Het gesprek was heel ontspannen en gezellig. Zie hiernaast het resultaat.